Panta Rhei

Tak Piotrek do exhibicji mojej osoby i mojeg zycia! Chce sobie postawic pomnik, bo przeciez nikt za mnie tego nie zrobi, bo niczym sobie nie zasluzylam na taki zaszczyt. Tak wiec nie mam innego wyjscia...

17 października 2005

Testowa wiadomosc wstepna

Jakże smutna teraz jesień! Ach, smutniejsza niż przed laty, Choć tak samo żółkną liście Więdną kwiaty I tak samo noc miesięczna Sieje jasność, smutek, ciszę I tak samo drzew wierzchołki Wiatr kołysze Ale teraz braknie sercu Tych upojeń i uniesień Co swym czarem ożywiały Smutna jesień Dawniej miała noc jesienna Dźwięk rozkoszy w swoim hymnie Bo anielska, czysta postać Stała przy mnie Przypominam jeszcze teraz Bladej twarzy alabastry, Krucze włosy - a we włosach Srebrne astry... Widzę jeszcze ciemne oczy... I pieszczotę w ich spojrzeniu Widzę wszystko w księżycowym Oświetleniu...


2 Comments:

  • At 17 października, 2005 18:36, Anonymous Anonimowy said…

    Hehehe, fajowa rzecz

     
  • At 07 grudnia, 2008 21:02, Blogger Panta Rhei said…

    ojej zapomnialam o tym slicznym wierszyku napisanym przez Piotrka niedobrego.
    Jejuu sliczne tooo!!!
    Piotr to chyba dopisal niedawno.
    W ogole nie pamietam tego wyznania, te alabastry, krucze wlosy, astry no i te ciemne oczy!
    To chyba ja w jesienna pore:)

     

Prześlij komentarz

<< Home